ITALI- Mbretëresha Giorgia e Shqipërisë ishte titulli nën të cilin L'Espresso më 15 mars të 2024 zbuloi koston marramendwse të parashikuar të qendrave të paraburgimit të emigrantëve që kryeministrja italiane dëshironte aq dëshpërimisht të ndërtonte në Gjadër dhe Shëngjin, në anën tjetër të Adriatikut.
Fushata zgjedhore evropiane ishte në horizont dhe liderja e shtetit italian, duke injoruar rreziqet e kontabilitetit, ëndërroi ta bënte idenë e saj një model për demokracitë e tjera të forta evropiane duke lançuar menjëherë një plan shpenzimesh prej 133 milionë eurosh, i cili, sipas fjalëve të saj, përbënte "një investim". Sepse do të kishim kursyer nga refuzimet duke llogaritur në efektin pengues, një fakt që mbetet për t'u parë.
"Do të hapet deri më 20 maj", njoftoi ajo. Në stilin e vërtetë italian, i cili vlerëson urgjencën kur bëhet fjalë për një kontratë shumëmilionëshe, por më pak kur është thjesht çështje saktësie, procesi u zvarrit. Në shtator, ishte ende "disa javë larg". Erdhi 11 tetori. Dhe më 14, dhjetë bangladeshas dhe gjashtë egjiptianë të shpëtuar në det u lejuan të përuronin objektet e braktisura, të destinuara të mbeteshin të tilla, mes zyrtarëve të dërguar atje për të mos u shqetësuar.
Shfaqja e Melonit u shoqërua nga një shfaqje e bollshme servilësh të shfrenuar. Një nxitim për të nënvizuar se sa shumë ishte vlerësuar ideja jo vetëm nga qeveritë e Kontinentit të Vjetër, por, pasi u rizgjodh, nga miku i tij Donald Trump në anën tjetër të Atlantikut.
Një sukses global para të cilit, grafikisht, kryeministri Edi Rama u përkul ngrohtësisht, duke falënderuar kursin bujar të neokolonializmit vetëshkatërrues të Italisë. Më 18, entuziazmi i treshes Meloni, Piantedosi dhe Salvini, me disa duartrokitje të turpshme nga Tajani, u zbeh nga mbërritja e gjyqtarëve nga seksioni i imigracionit të Romës, të cilët refuzuan të vërtetonin ndalimin në distancë: ata u dërguan më pas në Bari për të kthyer azilkërkuesit në Itali.
Këshilli i Ministrave u përpoq të anashkalonte magjistratët, i paaftë t'i përkulte ata, duke u futur në vendime të nxituara sigurie për vendet e shkatërruara nga luftëra civile të përgjakshme, të sunduara nga despotë të çdo lloji. Lepuri i bardhë për eksport, i nxjerrë nga shpenzimet publike që përpiu kapitujt mbi arsimin dhe kujdesin shëndetësor, mori pamjen e një përbindëshi të vogël të pangopur.
Siç e kishte llogaritur Carlo Tecce ynë në mars të vitit 2024, mrekullia e jo një, por dy burgjeve të ndërtuara nga e para do të na kushtonte midis 700 milionë dhe një miliard euro gjatë pesë viteve. Ndërkohë, disa milionë ishin humbur tashmë. Sa, saktësisht? ActionAid dhe Universiteti i Barit bënë llogaritjet disa ditë më parë. Ideja e Melonit na kushtoi 114,000 euro në ditë për pesë ditë. Kjo është veç kostove të ndërtimit të objekteve, përkatësisht kontratave me vlerë 74 milionë euro. Çdo vend në Shqipëri do të kushtonte 153,000 euro, krahasuar me 21,000 në Porto Empedocle, Agrigento, Itali. Një çështje parash, sigurisht, dhe ligjore.
Sepse në maj, Gjykata e Kasacionit, duke kundërshtuar veten, ia referoi vendimin nëse transferimi i migrantëve në Shqipëri është i pajtueshëm me ligjin evropian Gjykatës së Drejtësisë të Bashkimit Evropian. Deri më sot, operacioni në Shqipëri është materializuar si skena më e shtrenjtë dhe e padobishme e mbledhur ndonjëherë nga teatri i simboleve të politikës së sigurisë. Por siç e dimë, shoqëria e spektaklit nuk i kursen fjalët. Shfaqja është gjithçka./ L'Espresso
